Jesień za progiem.

Brzegi jeziora rano skuwa już lód.

Chodzimy na spacery, ja staram się motywować do krótkich biegów na przystań, kółeczko wokół straży i powrót pod górkę. Zaszywamy się w domu, w fotelach, zapalamy świeczki, gramy w gry- przenosząc się do róznych, fantastycznych światów, czytamy książki.

Ostatnio gościła u mnie Wojciechowska Martyna z "Przesunąć horyzont", z kubkiem kakao z malinami, wczoraj skończyłam "Wszystko za Everest" J. Krakauera. Popijając glogi obejrzeliśmy film o zdobywaniu Everestu. Dziwnie mnie te książki zbijają z tropu. Nawet na zdjęciach szczyt świata nie wygląda ładnie. Nie jest estetyczny. A jednak ludzi pcha na niego chęć wejścia na tę ogromną wysokość.

Mnie też kiedyś się marzył.. jak pewnie większość z nas zastanawiałam się- jak to jest dostać się własnie nań. Teraz myślę, że dojście na II i III obóz aklimatyzacyjny byłoby moim szczytem.

Na szczęście może - życie weryfikuje te pytania.. : ) nie mam w końcu 65 tyś dolarów, które pozwoliłyby mi zrealizować taki pomysł.

A jednocześnie przyhamowały mnie słowa R.

"Najwyższy cmentarz świata".

I coś w tym jest. Przerażająco czytało mi się tę drugą książkę, w której autor opisuje co działo się podczas ataku na szczyt 1996 r. Gdy zginęło zań tyle ludzi, tylu zostało tam na zawsze.

A my zapalamy świeczuszki, martwiac się naszymi prostymi problemami, czasem kojarzącymi się nam ze szczytem. Każdy ma swój szczyt pewnie, na miarę własnych granic, własnego życia. 

Nieco przerażona, a na pewno podekscytowana myślę o czekającej nas tu zimie. Obserwuję kijki wyznaczające krańce drogi, zastanawiając się- jak to właściwie w tej FIN będzie to wyglądać.. 

Cieszy mnie perspektywa białej zimy, na jaką marzę od dziecka i zawsze te marzenia rozwiewała plucha i mokry, szybko znikający śnieg w Polsce, sprawiający, ze cały swiat był bury, szary i mokry. 

I mam ochotę wstawać wczesniej. Tylko tu świt następuje koło 8, więc cóż to za zrywanie się "bladym.."?

Czekam na wizytę w saunie.

A dzis składam wszystkiego, co może życie nieść najpiękniejszego Mężczyźnie Mojego Życia : ) który ma dziś urodziny..

 Ze słoików i szklanek robię lampioniki. Maluję na nich niezgrabnie śnieżynki srebrnym i złotym mazakiem, poprawiam piaskowym, błękitnym lakierem brzegi. Raf dorabia im obręcze z metalowego drucika- i zwisają sobie kołysząc się lekko w oknie. : ) "pokraczki" mówi moja przyjaciółka.

Może i pokraczki : )

Pozdrawiam!